Θυμάσαι τον έρωτα, όταν.... γίνει το κακό!

 Η Χριστίνα Bors ... έγραψε...

Τι πάει να πει «είμαι ερωτευμένος»;   Είναι αδύνατον να το εξηγήσεις ακόμα κι’όταν το έχεις περάσει. Το μόνο που ξέρεις είναι πως νιώθεις φοβερά ευτυχισμένος ή αντίθετα φοβερά δυστυχισμένος. Θέλω να πιστέψω πως όλοι οι άνθρωποι υπήρξαν τουλάχιστον μια φορά ερωτευμένοι . Αλίμονο εάν δεν γνωρίζεις αυτό το καταπληκτικό συναίσθημα...Ακόμα κι’όταν έχεις υποφέρει θέλεις ξανά να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν διότι μόνο έτσι νιώθεις ότι είσαι πραγματικά ζωντανός. Ο έρωτας σε κυριεύει ολοκληρωτικά κι όλες  οι αισθήσεις σου είναι στo αποκορύφωμα τους. Το αντικείμενο του πόθου είναι πάντα όμορφο, έξυπνο, πνευματικό, πολιτισμένο, ικανό, απαράμιλλο, αστείο, με στιλ, δυνατό και συγχρόνως ευαίσθητο,

«καλλιτέχνης» και συγχρόνως «στρατηγός» , «πολεμιστής» και ταυτόχρονα

Χριστίνα Bors

«εραστής», γεμάτος αδρεναλίνη ή αντιθέτως απροστάτευτος, ζεστός, ευγενικός, ανθρώπινος κι άλλα πολλά ...

   Δεν ξέρω εσείς  SUNBATHED , αλλά εγώ τον έρωτα τον έχω σχετίσει με τον ήχο, συγκεκριμένα με ορισμένες φωνές, μελωδίες, τραγούδια, τραγουδιστές, συγκροτήματα. Είναι καταπληκτικό πως μια φωνή μου φέρνει στο μυαλό (και όχι μόνο...) καταστάσεις από παλιά. Δεν είναι το ότι θυμάμαι μόνο είναι ότι νιώθω ακριβώς όπως τότε και εάν κλείνω τα μάτια μου...είμαι εκεί «ψυχή τε και σώμα τι».
   Τα φοιτητικά χρόνια –τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μου- έχουν γίνει παρελθόν προ πoλλού...Τα τραγούδια που ακούγαμε έχουν μείνει αλώβητα στην ψυχή μου. Δεν τα ακούω συχνά για τον απλούστατο λόγο ότι τώρα ακούω παιδικά ή ελαφρο-χορευτικά της κόρης μου...
    Πρέπει να γίνει κάτι συνήθως κακό για να καθίσω και να «νοιώσω» τη μουσική «μου» όπως παλιά.
    Και να, που έγινε το κακό.

    Πριν λίγες μέρες μας άφησε ο ανεπανάληπτος, μοναδικός, ασύγκριτος, υπέροχος, το παιδί της Αφροδίτης, ο Ντέμης Ρούσσος –μια ξεχωριστή αγαπημένη φωνή που σημαίνει πολλά για μένα και σχετίζεται άμεσα με τα δικά μου χρόνια του έρωτα.
    Δεν θα ξεχάσω ποτέ το «Forever and Ever», ούτε το «Good Bye my Love, Good Bye» άλλα ούτε τα υπέροχα τραγούδια του, μαζί με τους Afrodite’s child από του δίσκους “End of the World” ,”It’s Five o’clock” και “666”. Επίσης αξέχαστη θα μου μείνει και η ερμηνεία του στο «Race to the End» από την ταινία «Chariots of Fire» (1981) με τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου -https://www.youtube.com/watch?v=GkVl4UVJoFk&spfreload=10-

    Νιώθω υποχρεωμένη να αποτίσω τον δικό μου φόρο τιμής σε έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη με μια λαμπρή και διεθνή καριέρα πενήντα ετών, που συγχρόνως ήταν ένας σεμνός και αξιοπρεπής άνθρωπος .
    Το τελευταίο του δίσκο «Demis» κυκλοφόρησε το 2009-

https://www.youtube.com/watch?v=DSDmvfu1pSI&spfreload=10 -

και είναι γνήσια δουλειά του καλλιτέχνη που συνεργάζεται με μια μπάντα νεαρών ρόκερ. Με το που μπαίνει το πρώτο τραγούδι του δίσκου , «I’m on my Way , μια φωνή με χαλικώδη χροιά σε παραπέμπει αβίαστα σε άλλον έναν μεγάλο απών- τον Joe Cocker . Πραγματικά μπερδεύτηκα τόσο που ντράπηκα. Ο Ντέμης Ρούσσος μένει πιστός στις μουσικές του ρίζες και παρασέρνει ολόκληρες γενιές σ’αυτό το παιχνίδι όπου άσματα με χρώμα 60’s ή 70’s επανέρχονται και αναμειγνύονται με νεότερα άσματα εναλλακτικής ροκ, σόουλ ποπ κ.α. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου ταλαντεύονται ανάμεσα σε rock (On my Pillow , Love Is ) ,blues and soul (I’ll be Home) , folk (Help Me) ψυχεδελικό rock (Who Gives a Fuck).

       Το έργο που άφησε πίσω του δεν θα τον προδώσει ποτέ . Ανήκει στην πιο λαμπρή γενιά καλλιτεχνών που άφησαν βαριά κληρονομιά, έγραψαν ιστορία και άλλαξαν ριζικά το πρόσωπο της μουσικής -η γενιά του 40 –γενιά η οποία δυστυχώς εξαφανίζεται σιγά σιγά . R.I.P. DEMIS .