Ελένη Τσαγκά

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Κυριακή!!!! Η ημέρα της τσίχλας. Γιούπιιιι!!!

Κυριακή χθες... Μεγάλη γιορτή γιατι α) κάναμε κοτσιδάκια β) μασήσαμε τσίχλα γ) στολίσαμε το δέντρο μας...

Έκανα και εγώ κοτσιδάκια σήμερα. Μαζί με την κόρη μου. Και μίλησα για ποδόσφαιρο με τον γιο μου. Ότι ξέρω.. πολύ λίγα δηλαδή αλλά για εκείνον είναι πολλά… . Βάρδα μην με ρωτήσει τι είναι οφ σαιτ..(έτσι γράφεται?) που ποτέ δεν θα μάθω όσο και να μου το εξηγήσουν.

Αγάπη.

Όχι ότι είναι αγάπη τα κοτσιδάκια ή οι κορυφαίες ποδοσφαιρικές αναλύσεις με έναν τετράχρονο, αλλά είναι και αυτό. Είναι και οι αγκαλιές και τα φιλιά. Είναι και τα όρια. Και αυτά, είναι πολύ σημαντικά... εξαιρετικά σημαντικά.

Όρια. Αυτό ναι εκείνο όμως όχι, ούτε το άλλο. Όχι για να ασκήσεις πάνω τους εξουσία. Όχι γιατί δεν σε βολεύει αυτό που εκείνη τη στιγμή θέλουν. Όχι γιατί θα κουραστείς. Όχι γιατί δεν έχεις χρήματα να τους αγοράσεις αυτό που τους έρχεται κάθε μέρα και κάθε στιγμή στο κεφάλι. Αλλά γιατί τα όρια τα βοηθούν. Κάποια πράγματα γίνονται και κάποια δεν γίνονται... Είναι σαφές και αυτό θα ισχύει για όλη τους τη ζωή.... Θα ήθελα να τους κάνω όλα τα χατήρια. Και όταν είμαι και κουρασμένη πολύ θα ήθελα να τα αφήσω να δουν παραπάνω τηλεόραση ή να παίξουν με το κινητό μου... ή να φάνε μπισκότα και δημητριακά για βραδινό αντί για το φαγητό τους και το γάλα τους... είναι πολύ πιο εύκολα όλα αυτά.... και πιο ευχάριστα για όλους μας.. ναι λοιπόν θα ήθελα να τους ικανοποιώ όλες τις απαιτήσεις. Αυτές που μπορώ τουλάχιστον. Ίσως και αυτές που δεν μπορώ. Αλλά πιστεύω ότι για τα παιδιά αυτό είναι καταστροφή. Απόλυτη. Ετσι όπως το σώμα τους δεν μπορεί να αντέξει μεγάλα βάρη έτσι και η ψυχούλα τους δεν μπορεί να αντέξει το βάρος της επιλογής και της απόφασης. Τι θέλεις να φας? Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα? Τι θέλεις να φορέσεις? Ποιόν θέλεις να φωνάξουμε για να παίξεις? Α, δεν θέλεις να φορέσεις μπουφάν? Οκ…Α, θέλεις να παίξεις με το κινητό? Οκ… και τόσες άλλες καθημερινές επιλογές… Πώς να τις αντέξουν? Πώς να αντέξουν την απόλυτη ελευθερία? Πως να πάρουν τόσες σημαντικές αποφάσεις... Γιατί για εκείνα αυτές οι αποφάσεις είναι μοναδικές-σημαντικές γι΄αυτό και είναι πολύ δύσκολες. Πιστεύω πως το να ξέρουν ότι υπάρχει δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν, και αυτόν τον δρόμο τον καθορίζει -δείχνει- οριοθετεί-προστατεύει-προφυλλάσει η μαμά ή ο μπαμπάς είναι για τα ίδια ευτυχία, ασφάλεια και σταθερότητα. έστω και αν διαφωνούν, αν φωνάζουν, αν κλαίνε γοερά. Ναι, ειλικρινά θα ήθελα να τα βλέπω πάντα να χαμογελούν και να είναι ευχαριστημένα με μένα, κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο, αλλά όχι δεν το κάνω. Από επιλογή δική μου. Όρια λοιπον. Στο πόση ώρα θα δουν τηλεόραση, τι ώρα θα φάνε, τι θα φάνε, … όρια σε όλα… για να έχουν και τη χαρά της ικανοποίησης όταν πετύχουν κάποια στιγμή αυτό που θέλουν….Και να πανυγηρίσουν με όλη τους την καρδιά... Έχω βρει και έναν ωραίο τρόπο –νομίζω-  για να ικανοποιώ τα ανθυγιεινά καθημερινά αιτήματά τους .

-«μαμά θέλω τσίχλα.»

-«μα δεν είναι ημερα της τσίχλας σήμερα είναι Τρίτη δεν είναι Κυριακή»

…Ναι καλά καταλάβατε κάθε μέρα έχει και την χαρά της.Κυριακή ημέρα της τσίχλας, Δευτέρα η ημέρα της υγιεινής διατροφής, (καμμία χαρά εκτός του ότι μπορούν να επιλέγουν οι ίδιοι τα φρούτα που θα φάνε το απόγευμα). Τρίτη ημέρα του γλειφιτζουριού. Τετάρτη η ημέρα του ποδοσφαίρου. Πέμπτη η ημέρα της σοκολάτας… Παρασκευή ημέρα του μπαλέτου…. Έχουν αρχίσει να τα μαθαίνουν και να προσαρμόζονται με το πρόγραμμα και τώρα πια πρώτα ρωτούν, τι μέρα είναι και μετά ανάλογα ζητάνε ή όχι. Φυσικά έχουν και τα τυχερά τους. Γενέθλια και γιορτές στο σχολείο, γιαγιά, θείοι κτλ κτλ που τους κάνουν όλες τις χάρες. Σε αυτά δεν μπορώ να επέμβω.. όχι πάντα… και αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι. Να αισθαίνονται ότι κάνουν κάτι εκτός μαμαδίστικου προγράμματος. Όρια λοιπόν... όταν σκέφτομαι τη λέξη μου θυμίζει στρατόπεδο... και την εποχή της μαμάς λίγο.... αλλά το έχω σκεφτεί πολύ... Γιατί είμαι από τις μαμάδες που θέλω συνέχεια να γελάνε και να βλέπω συνέχεια ζωγραφισμένη στα μουτράκια τους τη χαρά... και όταν δεν τη βλέπω αναρωτιέμαι και ανησυχώ.... αλλά τα όρια πρέπει να υπάρχουν...Τα καλά και υγιή όρια...  κάπου διάβασα ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε μετά την αγάπη μας....

ΥΓ. Αναρωτιέμαι αν το κείμενο είναι κάτι σαν απολογητικό υπόμνημα... χα! για τις απαιτήσεΙς τους που δεν ικανοποιώ.... Λέτε?

ΥΓ2. Σας αρέσω με κοτσιδάκια? Και η κόρη μου και ο γιός μου πάντως ξετρελάθηκαν....